Recencies
Albumrecensie: DeKarenB - 'Up North'
Een muzikale reis voor de gevorderde luisteraar
1 Cok Jouvenaar 23 juni 2013
deel / embed
‘Een gifschip op haar reis over de intercontinentale wateren, op zoek naar een haven die haar welkom wil heten. Een zoektocht van jaren over oneindig blauwe zeeën van onpeilbare diepten. DeKarenB maakt geen muziek voor landrotten.’ Met deze veelbelovende woorden introduceert de band zichzelf. Vijf doorgewinterde musici die het klappen van de zweep kennen. Het resultaat is volwassen en professioneel op een manier waar niet aan te tornen valt.
Labryénco – La Penúltima (cd)
Fans van wereldmuziek opgelet! Wie deze winter in gedachte liever doorbrengt in zonnige oorden zal namelijk blij zijn met de nieuwe cd van het gezelschap Labryénco. Hoewel de titel een einde in het vooruitzicht stelt vermengen invloeden van rond de Middellandse Zee zich op La Penúltima tot een fraai geheel dat bijblijft. En ook nog een fijne productie kent.
Country, musical, jazzy, jaren twintig, cabaret, chanson en singer/songwriter songs. Het komt allemaal voorbij op ‘Up North’. Een muzikale reis voor de gevorderde luisteraar. Wie de website van de band bezoekt leest dat surrealistische schilderijen voor inspiratie hebben gezorgd bij enkele songs. Logisch dat Salvador Da
lí wordt genoemd. Maar de songs op ‘Up North’ zijn verre van surrealistisch. Ondanks dat het geen echt geheel vormt, zijn de veertien nummers op dit album zo helder als water in een zwembad op zondagochtend.
Een vooruitzicht van een einde, hoor ik de lezer overpeinzen. Jazeker, want La Penúltima betekent niets minder dan de voorlaatste. Wat zou kunnen betekenen dat er nog slechts één album rest. Labryénco, het geesteskind van Alain Labrie, bestaat uit vijf vaste artiesten die een mengeling van flamenco en diverse mediterrane invloeden weten te versmelten tot één geheel. Een welluidend geheel, mag ik wel stellen. Want de acht tracks die op La Penúltima te horen zijn brengen stuk voor stuk de warmbloedige passie van flamenco over op de luisteraar.
Alle tracks zijn geschreven door Labrie, die ook zelf de productie en de mix verzorgde naast het spelen van gitaar. Dat de man een eigen studio bezit is tevens een voorrecht waar Labryénco als groep van profiteert. Als de componist zelf zoveel invloed kan uitoefenen op de klank van het uiteindelijke resultaat, dan krijgt de luisteraar de muziek ook echt voorgeschoteld zoals deze bedoeld was tijdens het schrijven en uitvoeren ervan. De uiteindelijke mastering is wel uitbesteed, in dit geval aan ene Mario G. Alberni van Kadifornia Mastering in - jawel - Spanje. En waarom ook niet?
Achter de composities gaan Karin Camerik en Dick Zuilhof schuil. Zuilhof kennen we als een veelzijdig en vindingrijk gitarist die creativiteit hoog in het vaandel heeft staan. Hij maakte furore met onder meer De Ideale Schoonzonen en Smutfish. Muzikaal wordt hij terzijde gestaan door drummer Bert Fonderie (ex-Tuesday Child, -Smutfish, -Kinkster en -Snake Charming) en Rob Langendijk op contrabas. Zangeres Camerik en Marion van Gils maken dit vijftal compleet. Van Gils is de spreekwoordelijke alleskunner: mocht de band een theatertour op poten zetten, dan krijgt deze dame alle lachers op haar hand en verlaat zonder twijfel elke bezoeker na afloop de zaal als fan van Van Gils.
Een ander geheim wapen is het gebruik van koortjes die het album doorsijpelen. Songs als ‘Listen’, ‘Jimbo’, ‘Dignity’ en ‘Stream of desire’ zouden lang niet zo sterk zijn zonder de samenzang. Vocaal doet Karin Camerik in de meer theatrale stukken denken aan Jasperina de Jong (voor het publiek onder de veertig: Jasperina was de Grand Lady van het theater en de musicals in de jaren zeventig en tachtig). In het uptempo countryachtig repertoire is de toon van deze Grand Lady daarentegen nauwelijks aanwezig. In de Nederlandstalige declamatie van Camerik in ‘Nowhere line’ is de link wel weer snel gelegd.
Een groot arsenaal aan stijlen komt de herkenbaarheid en ons hokjesdenken niet ten goede. De verrassing is groot als na de rootsopener ‘Dignity’ het jaren twintig jazzy en naar oud stof riekende titelnummer ‘Up North’ volgt. ‘See the sun over yonder’ neemt je mee op de golven van de zee op een zwoele zomeravond. De prettige zang van Camerik zorgt ervoor dat je wordt ingepakt. Terwijl in het volgende nummer ‘We’re going down’, diezelfde Camerik klinkt als Judy Garland in A Star is Born.
De luisteraar krijgt een levendige mix van muziek te horen, waarbij zowel instrumentale nummers aan bod komen als tracks die zijn voorzien van fraai uitgevoerde vocalen. Deze worden verzorgd door Carlos Denia, die het temperament van flamenco goed weet over te brengen. Op die typische, indringende manier van zingen die de muziek zo past. Labryénco meldt met La Penúltima een ode te hebben willen brengen aan de hunkering. Dat gaat ze prima af, want de combinatie van tempowisselingen, elektrische gitaar, een fretloze basgitaar (meesterlijk bespeeld) en de toevoeging van de indringende zang brengen de passie en het verlangen prima naar voren.
Waar veel wereldmuziek snel verzandt in eentonigheid, weet Labryénco de aandacht stevig vast te pakken en laten de vijf heren die op La Penúltima werden bijgestaan door Koen de gans op duduk en saxofoon deze niet meer los. De reis die je geestelijk maakt met de heren is er een van verlangen, gemis en warme weldaad. Een aparte vermelding verdient overigens ook de viool, die door Jaro Stulrajter vakkundig wordt bespeeld. Het vormt een fraai geheel met de aanstekelijke flamenco en voegt daar wat toe, waar de zang in de compositie moest ontbreken.
‘Go to him’ en ‘3/4’ zijn andere uitschieters. Eerstgenoemde klinkt eigentijds en laat horen hoe sterk de productie van deze plaat is. Net genoeg galm en output om een compleet resultaat te bereiken. Alain Labrie zat aan de knoppen tijdens de opnames afgelopen januari voor ‘Up North’. Gezegd mag worden dat deze man cum laude is geslaagd met dit complete album. Oorspronkelijk is Labrie flamencogitarist maar als engineer geen verkeerde keus.
Wellicht wordt het gevoel van Labryénco wel zo goed op de luisteraar overgebracht door de manier van spelen in combinatie met de uitzonderlijk fraaie productie. La Penúltima kent namelijk een klankmatige kwaliteit waar veel audiofiele labels stikjaloers van zouden (mogen) worden. Wat voor een relatief klein label (Music & Words) toch wel een dikke pluim mag heten, hoewel ook Alain Labrie die mag incasseren. Ultiem bevredigende dynamiek, die de verfijnde speltechnieken en de klanken van de instrumenten enkel ten goede komt.
Ook wanneer de gemiddelde cd met wereldmuziek je niet aanspreekt, maar gitaar wel, zou je deze cd moeten gaan beluisteren. Of dit tweede album in tien jaar tijd ook het voorlaatste album van Labryénco gaat zijn weet ik niet, maar deze winter belooft warm te worden.
Muziek: 9 Klank: 9 ½ Label: Music & Words Speelduur: 54:43 minuten Website